Πόσο μου αρέσουν της περισυλλογής οι ώρες. Με ένα βιβλίο ακουμπισμένο στα πόδια , να ταξιδεύω στο χθες στο τώρα---ποτέ στο αύριο- να νιώθω το αεράκι να με χαϊδεύει να αφουγκράζομαι τους ήχους της μοναξιάς.. στο πέτρινο καθισμένη κυκλαδίτικο πεζούλι να ρίχνω πότε στη θάλασσα ματιές ανάμεσα απο τις πικροδάφνες πότε στων λογισμών μου τη σελίδα.. Παρασυρμένη από την καθαρότητα να διαβάζω και να ονειρεύομαι και οι χάρτινοι ήρωες να παίρνουν σάρκα και να αναμειγνύονται με τη ζωή μου.. Νιώθω τότε τη στιγμή να με συνθλίβει και να με απογειώνει. (Αφροδίτη Μέρμηγκα,Λυρικές περιδιαβάσεις,Ι)

Σκέψεις διατυπωμένες σε ανύποπτο χρόνο βρίσκουν τόσο ταιριαστά, κατά την άποψή μου,την εικαστική τους πλευρά στον εκπληκτικό πίνακα του μεγάλου ιμπρεσιονιστή (C.Monet: Η Αλίκη στον κήπο)