Η Βυζαντινή τέχνη

Στη βυζαντινή τέχνη ο καλλιτέχνης δεν ενδιαφέρεται για την υλική απόδοση των μορφών αλλά την πνευματική κυρίως.Κατά τους πρώτους αιώνες η τέχνη  επηρεάζεται από τα ελληνιστικά πρότυπα, αλλά αργότερα το ενδιαφέρον στρέφεται στον εσωτερικό κόσμο και ο αγιογράφος αδιαφορεί για την ανατομία των σωμάτων, τα οποία εμφανίζονται χωρίς υλική υπόσταση. Τα πρόσωπα και κυρίως τα μάτια υποβάλλουν την πνευματικότητα της μορφής. Το ενδιαφέρον κυρίως επικεντρώνεται στην ιδέα που εμπεριέχει το έργο είτε είναι εικόνα είτε τοιχογραφία είτε ψηφιδωτό με απλότητα και σαφήνεια, απαραίτητη στους πιστούς της χριστιανικής πίστης.
Στη βυζαντινή τέχνη οι μορφές μοιάζουν να αιωρούνται μέσα σε ένα φως που αποδίδεται με τη χρήση , πολύ συχνά, λεπτών φύλλων χρυσού  που συμβολίζουν το φως της Αποκάλυψης και συνδέουν υπερβατικά τα γήινα με τα ουράνια. Η διάταξη των προσώπων είναι είτε τριγωνική και απόλυτα συμμετρική εκατέρωθεν ενός κεντρικού άξονα, είτε ασύμμετρη γύρω από ένα κέντρο βάρους.Ο άξονας και το κέντρο βάρους και στις δύο περιπτώσεις τονίζονται και έτσι δίνεται έμφαση στο περιεχόμενο της παράστασης. Εκεί τοποθετείται μια μεγαλύτερη μορφή ή μια σκηνή που είναι και το θέμα της σύνθεσης.